ଝିଅଙ୍କୁ ମଶାଣି ମନା

ହାତମିଳାଇଲେଆଉ୩– 

ମଧୁସ୍ମିତାଙ୍କ ଜୀବନର ଆଉ ଏକ ସକରାତ୍ମକ ଦିଗ ହେଲା, ଶବଙ୍କୁ ସମ୍ମାନର ଏହି ମହତ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ସହଯୋଗୀଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକ ହେଲା ସେ ନିଜ ଭଳି ଆଉ ୩ ଜଣ ମହିଳାଙ୍କୁହିଁ ବାଛିଥିଲେ। ଟିମର ସ୍ମିତା ମହାନ୍ତି କହନ୍ତି, ତାଙ୍କ ଭାଇ ବାହାରକୁ ଯାଇଥିବାବେଳେ ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ତାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥିଲା। ପରିବାର ଖବର ପାଇ ଗଲାବେଳକୁ ଭାଇଙ୍କ ଅନ୍ତିମ ସଂସ୍କାର ହୋଇ ସାରିଥିଲା। ଅସମୟରେ ଭାଇର ମୃତ୍ୟୁର ଦୁଃଖତ ସବୁବେଳେ ରହିବ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ଅନ୍ତିମ ଦର୍ଶନ ନକରିବାର ଅବଶୋଷ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହି ଆସିଛି। ତେଣୁ ଯେତେବେଳେ ମଧୁସ୍ମିତା ତାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡ଼ି ହେବାକୁ କହିଥିଲେ ସେ ମନା କରିପାରିନଥିବା କହନ୍ତି ସ୍ମିତା। ସେ ଗୃହିଣୀ ହେବା ସହିତ ଦୋକାନ ରହିଛି। ତେଣୁ କାର୍ଯ୍ୟ ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ ସତ କିନ୍ତୁ ସ୍ବାମୀ ଏବଂ ପରିବାରର ସହଯୋଗ ଯୋଗୁଁ ସବୁ କିଛି ସମ୍ଭବ ହୋଇ ପାରିଛି। ସ୍ବାଗତିକାଙ୍କ କାହାଣୀ ଏମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଭିନ୍ନ। ତାଙ୍କ ଜେଜେମା ଏବଂ କକେଇଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ବେଳକୁ ଅନ୍ତିମ ବିଦାୟ ଦେବା ପାଇଁ ଯେତେ ଥର ମଶାଣି ଯାଇଛନ୍ତି ଫେରିବା ପରେ ତାଙ୍କୁ ଜ୍ବର ହୋଇଯାଏ। ସେ ଭୟ ପାଇଯାଆନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ସେ ଭୟକୁ ଜୟ କରି ସ୍ବାଗତିକା ବର୍ତ୍ତମାନ ଅନେକ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ମୃତଶରୀର ଉଦ୍ଧାର ସହିତ ଅନ୍ତିମ ସଂସ୍କାର କରୁଛନ୍ତି। ଦିନେ ଯେଉଁ ମଶାଣିକୁ ଥରେ ଗଲେ ତାଙ୍କୁ ଜ୍ବର ହେଉଥିଲା ଆଜି ମାସର ଅଧିକାଂଶ ଦିନ ମଶାଣିରେ ତାଙ୍କ ଦିନ କଟୁଛି। ଏହି ଟିମର ସର୍ବକନିଷ୍ଠ ସଦସ୍ୟ ସ୍ନେହାଞ୍ଜଳି ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଜୀବନର ସଂଘର୍ଷକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ସମାଜ ପାଇଁ କିଛି କରିବା ଉଦେଶ୍ୟରେ ଏହି ଟିମ ସହିତ ଯୋଡ଼ି ହୋଇଥିବା କହନ୍ତି। ତମାଣ୍ଡୋ ସ୍ଥିତ ଜମିରୁ ୩୫ ବର୍ଷିୟ ଯୁବକଙ୍କ ମରଶରୀର ଉଦ୍ଧାର ପାଇଁ ନଦୀ ଅତିକ୍ରମ ସହିତ ୭ କିଲୋମିଟର ଚାଲିକି ଯିବା ପରେ ଯେଉଁ ଅବସ୍ଥାରେ ସେ ପାର୍ଥିବ ଶରୀର ଦେଖିଥିଲେ କେମିତି ଜୀବନ ପ୍ରତି ମୋହ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଥିବା ଭଳି ମନେ ହୋଇଥିବା କହନ୍ତି ସ୍ନହାଞ୍ଜଳି।

ବାହାନଗାରେଳଦୁର୍ଘଟଣାଉଦ୍ଧାରକାର୍ଯ୍ୟରେସାମିଲ– 

ସ୍ନେହାଞ୍ଜଳି କହନ୍ତି, ୬ ମାସ ହେଲା ଅଧିକାଂଶ ଦିନ ମରଶରୀର ଉଦ୍ଧାର କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ବାହାନଗା ରେଳ ଦୁର୍ଘଟଣା ମୃତକ ଏବଂ ଆହତଙ୍କ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ମନକୁ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ କରି ଦେଇଥିଲା।  ଶୁକ୍ରବାର ସଂଧ୍ୟାରେ ଯେତେବେଳେ ବାହାନଗା ରେଳ ଦୁର୍ଘଟଣା ଖବର ଶୁଣିଲେ ଭୁବନେଶ୍ବରରୁ ଏହି ମହିଳା ଦଳ ବାହାରି ଯାଇଥିଲେ ବାଲେଶ୍ବର। ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ବାହାନଗା ପହଞ୍ଚିଥିଲେ ଚତୁପାର୍ଶ୍ବରେ ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡିତ ଶରୀର। ଲୋକଙ୍କ ଆର୍ତ ଚିତ୍କାର ଭିତରେ ସେ ଯେମିତି ନିଜ ଭିତରେ ଶୂନ୍ୟତାର ଅନୁଭବ କରିଥିଲେ। କେମିତି ଉଦ୍ଧାର କରିବେ କଣ କରିବେ ଜାଣି ପାରୁନଥିଲେ। କିନ୍ତୁ କେମିତି କେଜାଣି ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ଜଣେ ପରେ ଜଣେ ମୃତ ଏବଂ ଆହତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ। ଏହି ସମୟରେ ଏଭଳି ଜଣେ ମହିଳାଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଯାହାଙ୍କ ଶରୀରର ଅଧା ଅଂଶ ବାହାରେ ଏବଂ ଅଣ୍ଟାରୁ ଗୋଡ଼ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରେଳ ବଗି ତଳେ ଥିଲା। ସେମାନେ ଦେଖିପାରି ତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ବାହାରିବାରୁ ସମ୍ଭବ ହେଲା ନାହିଁ। ଅନ୍ୟ ଲୋକଙ୍କ ସହଯୋଗରେ ପ୍ରାୟ ୧ଘଣ୍ଟା ୪୫ ମିନିଟ ପରେ ଗୁରୁତର ଅବସ୍ଥାରେ ମହିଳାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରାଯାଇଥିଲା। ଏହାପରେ ଶବ ବାହାର କରୁ କରୁ ଉଷୁମ ହାତର ଅନୁଭବ କରିଥିଲେ। ଦେଖିବା ବେଳକୁ ଥିଲେ ୧୨ ବର୍ଷିୟ ଦେବାଶିଷ ପାତ୍ର। ୭ଟି ଶବ ତଳେ ସେ ଚାପି ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ। ଦୁର୍ଘଟଣା ପରେ ଟ୍ରେନର ରୋଷେଇୟାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଗରମ ତେଲ ପଡ଼ି ଯାଇଥିଲା। ସେମାନଙ୍କ ଟିମ ଏହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଗୁରୁତର ଅବସ୍ଥାରେ କଟକ ସ୍ଥିତ ବଡ଼ ମେଡିକାଲରେ ଭର୍ତ୍ତି କରାଇଥିଲେ।    

ମଧୁସ୍ମିତା, ସ୍ମିତା, ସ୍ବାଗତିକା ଏବଂ ସ୍ନେହାଞ୍ଜଳି। କେବଳ ୪ଟି ନାଁ ନୁହଁନ୍ତି ମହିଳାଙ୍କୁ ପ୍ରତି ରହିଥିବା ସମାଜର ଭ୍ରାନ୍ତ ଧାରଣାର ଏକ ପ୍ରମାଣ। ଏହା ସତ୍ତ୍ବେ ସମାଜର ମହିଳା ବିରୋଧୀ ଋଢିବାଦୀ ବିଚାରର ସେଭଳି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉ ନାହିଁ ଯେଉଁଭଳି ହେବା ଉଚିତ। ପ୍ରତିଦିନ ସମାଜ ନୂତନ ସଂଘର୍ଷ ଏବଂ ପ୍ରତିବନ୍ଧକକୁ ମହିଳା ବିରୋଧରେ ଛିଡ଼ା କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି। କେବେ ଏକ ଲିଙ୍ଗ ଭେଦମୁକ୍ତ ସମାଜ ହେବ ତାକୁହିଁ ଅପେକ୍ଷା।  

ଜେଜେ ମାଙ୍କ ଅଚାନକ ମୃତ୍ୟୁରେ ୧୧ ବର୍ଷିୟା କୁନି ମଧୁସ୍ମିତା ଯେତେବେଳେ ଶବ ପଛେ ଯିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ ଏହିଭଳି କିଛି ତାଗିଦ କରି ତାଙ୍କୁ ଅଟକାଇ ଦେଇଥିଲେ ପରିବାର। ଝିଅ ବୋଲି ନିଜ ଜେଜେ ମାଙ୍କ ସହିତ ମଶାଣି ଯାଇ ପାରିନଥିବା ମଧୁସ୍ମିତା ପ୍ରତିଦିନ ମଶାଣିରେ କେତେ ଯେ ଅସହାୟ ଶବଙ୍କ ଆତ୍ମୀୟ ହେଉଛନ୍ତି ତାର ହିସାବ ନାହିଁ। କେବଳ ଅନ୍ତିମ ସଂସ୍କାର କରି ସମ୍ପର୍କୀୟ ହେଉ ନାହାନ୍ତି